Inmiddels staat de berichtenteller op 109.
Het aantal keer dat iemand hier een kijkje heeft genomen, is 1919 keer.
Dat vind ik verrassend veel.
En ook al is het me hier niet om begonnen, ik vind het wel leuk dat mensen meelezen. Soms zelfs handig.
Als ik dan ook af en toe nog te horen krijg dat men het graag leest en regelmatig "langs komt" om te zien of er nieuws is, vleit dat me.
Maar bovenal heb ik er zelf zo vreselijk veel lol in. Om stukjes te schrijven. Met foto's te rommelen. Om vast te leggen wat ik zo graag bewaren wil. Ik word er lekker rustig van in mijn hoofd.
Het moederschap heeft me veel gebracht. Geluk. Gemis. Ook onrust.
Ik ben me bewust dat ik altijd op zoek ben naar puzzelstukjes van de eerste 7 jaar van mijn leven. Naarmate de tijd vordert zijn er steeds minder mensen die met me mee kunnen puzzelen. Simpelweg, omdat mensen die toen nabij waren wegvallen.
Schijnbaar onnozele spulletjes zijn voor mij waardevol.
Het houten-zoutjes-serveerschaaltje en onze ontbijtbordjes bijvoorbeeld, beiden zo'n 47 jaar oud en huwelijkscadeaus van mijn ouders.
Een klein blauw parfumflesje, dat ik via mijn nicht kreeg. Zij had het op haar beurt van haar moeder gekregen met de boodschap dat het voor mij was, als zij zou zijn overleden. Het had vroeger mijn moeder toebehoord en was het enige tastbare dat haar oudste zus van haar bewaard had, al die 42 jaren lang. Ik vind dat mooi en het gebaar kan mij erg ontroeren.
Nog zo'n moment dat ik nooit meer vergeet is toen ik op mijn 15e verjaardag van mijn opa, die altijd meer met zichzelf dan met anderen bezig leek, een kettinkje kreeg. Ik herkende het direct van de trouwfoto. Opa had het 13 jaar voor mij bewaard. Ik heb hem nooit kunnen vragen wat het hem deed om zijn dochter zo plotseling te verliezen.
Bij brand zal ik ook zeker de vele zwart wit foto's-uit-lang-vervlogen-tijden redden. Zo jammer dat daar geen beweging en stemmen bij zitten.
En in De Doos zitten naast schoolrapporten - notabene van de basisschool waar die koters van ons ook op zitten en zaten - ook 2 poësiealbums, met door mijn moeder geschreven tekst daar voorin. Dat is denk ik wel het meest persoonlijke dat ik van haar heb.
Er zijn periodes geweest dat ik veel haast had. Haast omdat ik niet ouder dan 24 zou worden. Dacht ik. Of toen ik inmiddels tot mijn eigen verbazing toch dertiger was geworden, omdat het voor mij vast bij 42 zou stoppen.
Gelukkig bleken dat onzinnige hersenspinsels. Natuurlijk wist ik dat zelf ook wel, maar toch. Ik dacht er wel aan.
En ik bleef de onrust houden. En de gedachte dat eens de dag komt dat ik aan de beurt ben.......
Het is niet zo dat de angst regeert. Absoluut niet. Maar ik houd er wel rekening mee.
Ik leef er niet naar, maar ben wel voorbereid. En dus zit er in onze PC een map met allerlei liedjes, rituelen, overpeinzingen, kaarten, teksten, en andere meer of minder relevante zaken die verband houden met afscheid nemen en de voorbereiding daarop.
Voor een ander wellicht bizar; voor mij noodzaak om ruimte vrij te houden om intens te genieten van het hier en nu. En daar ben ik best goed in.
Ik had het al even over De Doos. Daarin zitten ook 2 boekjes, die voor onze jongens door opa en oma vol geschreven zijn. Met allerlei wetenswaardig-heden over de tijd waarin zij opgroeiden. Die boekjes koester ik.
En daarin zit voor mij ook het leuke van hier stukjes schrijven. Zodat ergens terug te lezen is hoe het er hier thuis aan toe ging. En hoe trots ik ben op mijn gezin.
Geen idee of dit ooit bij gaat dragen aan het levensgeluk van mijn kinderen. Maar So What? Ik word er zelf zo lekker rustig van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten